Á ALBA...

Para desprazarme ás estreliñas do lado gústame que me leven os meus paxariños. Gustaríame que me levasen máis a miudo, ¿queredes vir comigo? É toda unha experiencia.

Moitas veces falamos e falamos e non escoitamos, e cada vez máis estoume dando conta que non se sabe escoitar. Teño coñecido estreliñas nas que só escoitaban e non falaban, pero estoume asustando das novas estrelas onde só falan e non escoitan, nin recapacitan, ¿va que si?
Escoitar significa saber o que di o outro e comprendelo. Parece fácil, ¿verdade? Hai moitas estreliñas neste universo, pero cada vez parécense máis no malo e menos no bo. ¿En que estreliña che gustaría vivir? A min na miña, pero tamén quero que a Galaxia na que estou esté rodeada de estreliñas onde se fala e se escoita...

SÉNSACIÓNS...

Había tempo que non me pasaba, pero dende onte teño a sensación de estar nunha montaña rusa de sensacións... Chámase "estar sensible". Onte cando abandonei a estrela que visitaba todas as tardes dende hai unha semana pensaba que me calmaría, pero o que fixo en min foi peor, abriu a miña susceptibilidade... e agora teño medo... E este tempo non axuda a sentirse ben, e a situación cambiante tampouco... só quero calmarme un tempo, olvidarme e desconectar... iso desconectar... creo que despois de tantos meses aqui metidos con tan poucos (aínda que moi desfrutados) momentos de evasión necesito desconectar e non un día ou dous, senón unha tempada... agora collo o concepto de vacacións de verán...

Game over...

AAAAAAAAHHHHHHH!!!!!

Escoita...

"-¿Ti admírasme moito, verdade? -preguntou o vanidoso ao principiño.
-¿Que significa admirar?
-Admirar significa recoñecer que eu son o home máis fermoso, o mellor vestido, o máis rico e o máis intelixente do planeta.
-¡Se ti estás só no teu planeta!
-¡Faime ese favor, admírame de todas as formas!
-¡Vaia! Admírote- dixo o principiño encolléndose de ombreiros-, pero ¿para que che serve?
E o principiño marchouse.
"Decididamente, as personas grandes son moi raras", dicíase para sí o principiño durante a súa viaxe. "

Ás veces a xente maior fai cousas moi raras, ¿verdade? Necesitamos que todo xire ao noso arredor sen darnos conta que as outras persoas poden estar pensando o mesmo... o cal fai que todos miren por si sen descubrir ao do lado en toda a súa magnitude. Dá moita pena cando ves que non te coñecen, pero máis pena daría darse conta que ti non os coñeces... Se comezas por coñecer aos demais e a aprecialos verás como eles te apreciarán, ¿non? Iso é o que quero crer.
Este principiño necesita escoitar para coñecer...

"-Un explorador que mentira sería unha catástrofe para os libros de xeografía. E tamén o sería un explorador que bebese demasiado."

¿Algunha vez quixestes ser explorador? Tanto dá que sexa de lugares como de persoas... eu si... de persoas... Hai de todo, persoas profundas, secas, áridas, agrestes, húmidas, ilimitadas, cortas, pequenas, grandes... todo un marabilloso mundo que me sorprende día a día...

Bicos...

Hoxe nunha conversa con Rosa fíxome gracia o tema dos bicos. A conversa era en broma (iso espero, jajaja), e a estreliña na que estábamos non daba para facer grandes disertacións, pero fíxome pensar nos poucos bicos que nos damos (polo menos este principiño...) e dende aqui quero reivindicar o bico, en todas as súas facetas... asi que fago un chamamento para que vos biquedes e nos biquemos, claro, jajaja, e non me facer tomar decisións dramáticas e drásticas e tervos que bicar todos os días, porque senón escaparíades correndo pa non verme ;) e sería moi violento, e nada de gilipolleces dun biquiño, non, aqui como mínimo dous e se me poño tontorrón dou cinco coma os rusos.
Bicos para todos.

Bágoas...

Ao chegar estas datas sempre me lembro das miñas últimas bágoas de felicidade, si de felicidade, desa felicidade que te consume por dentro só por sentila... ¿por que sempre nos lembramos das de tristura cando falamos de bágoas? Hai unhas bágoas que nos saen cando somos moi felices, esas bágoas que doen máis que as de tristeza... porque sabes, tempo despois, que non se repetirán moi a menudo.
Era un 17 de xullo, estaba nunha paraxe irrepetible e acompañado da persoa que máis quería, e deime conta de que non se podía ser máis feliz... e deume moito medo... quizais sabendo que ía durar pouco. Lémbrome a menudo dese día, e desa persoa, e sei que aínda que está preto... non podería estar máis lonxe.
Quero chorar, porque hai moito que non o fago, si, pero desas bágoas que che chegan ao queixo e che pingan ata mancharche a roupa, si, desas bágoas grandes, que quedas sen respiración, si, pero bágoas de felicidade.
Quero agradecer a algunha mascota miña que foi unha das poucas que me fixo chorar de felicidade ultimamente... ou polo menos as bágoas viñéronseme aos ollos...

A parábola do fillo pródigo...

Nunca comprendín certas cousas, que a min me parecen inxustas. ¿Como unha persoa que sempre cumple e é fiel e o dá todo pode ser tratado igual ca outra que fai todo mal pero ao final se arrepinte? ¿Por que alguén que sempre está aí recibe igual que alguén que nunca está, só ao final? ¿Non é inxusto para o que está aí? Si... eu creo que si... creo que non sabemos ver o que temos e que nos ofuscamos e moitas veces non somos os máis equitativos...
Sempre dei sen mirar o que recibía, pero parezo tonto ás veces. Só me queda a esperanza de que hai sempre alguén que devolve tanto ou máis do que dou.
Este principiño só quere lembrar aquela entrada que puxera hai tempo: mirade ao voso arredor e dádevos conta do que hai... hai demasiados fillos pródigos estacionais e poucos fillos fieis.
Mensaxes:
Despois de todo isto felicitar a la Vaporosilla ;)
Rosa grazas polas conversas... e non me das medo creme...
Vermello reafírmome no que che dixen e está ben que te des conta, como o fas nas túas P.D. e espero que nunca o esquezas.

Agora só quero que miredes a foto, ese son eu, si por dentro son así... ;)

Felicidades...

Dende o 2-2

2-3

2-4

2-5

2-6

2-7

Ata o 2-8

As mulleres mátanme...

Si, hai novas que fan que collas unha depresión. Estes días de celebración foron amargos por un determinado rinconciño, pero sempre me lembrarei dese día, esa situación e esas persoas que estaban aí, e sobre todo dunhas bágoas que me chegaron á alma. Sempre me lembrarei dese ombreiro no que me apoiei (por certo moi cómodo e nunca vin outro asi) e desa conversa, e ánimo que non te quero ver chorar nunca máis...

Outra das imaxes destes días (que en persoa gaña máis que na foto) é esta, pero adoita ocorrer que pase na convivencia... non me estraña nada que despois estivese obsesionada en durmir comigo, jajaja.

Este principiño pasou uns días viaxando pola Galaxia. Reflexionou moito con xente moi diversa. De todo... houbo momentos para a a comida e a distensión, e para ser xustos teño que agradecer a Vermello todo o que fixo, que terá que ser devolto por este principiño (aínda que llo devolvo todos os días coa miña amizade...) pero con tempo e todos xuntos... e vermello, relax, que non te maten as outras...

Por último agradecer a todo o mundo que se lembrou (guiño, guiño, guiño) nestas datas de min, que son moi afortunado, e que saibades que telefónica me vai facer membro da súa xunta directiva, porque iso de que me manden 34 sms, jajaja, sen contar coas chamadas e coas felicitacións persoais, que senón Rosa pícase, jajaja.