Bágoas...

Ao chegar estas datas sempre me lembro das miñas últimas bágoas de felicidade, si de felicidade, desa felicidade que te consume por dentro só por sentila... ¿por que sempre nos lembramos das de tristura cando falamos de bágoas? Hai unhas bágoas que nos saen cando somos moi felices, esas bágoas que doen máis que as de tristeza... porque sabes, tempo despois, que non se repetirán moi a menudo.
Era un 17 de xullo, estaba nunha paraxe irrepetible e acompañado da persoa que máis quería, e deime conta de que non se podía ser máis feliz... e deume moito medo... quizais sabendo que ía durar pouco. Lémbrome a menudo dese día, e desa persoa, e sei que aínda que está preto... non podería estar máis lonxe.
Quero chorar, porque hai moito que non o fago, si, pero desas bágoas que che chegan ao queixo e che pingan ata mancharche a roupa, si, desas bágoas grandes, que quedas sen respiración, si, pero bágoas de felicidade.
Quero agradecer a algunha mascota miña que foi unha das poucas que me fixo chorar de felicidade ultimamente... ou polo menos as bágoas viñéronseme aos ollos...