MIRADE DENTRO DE VÓS,

AÍ FICAREI SEMPRE

Nunca unha frase me emocionara tanto... nunca un xesto me enchera tanto... unha frase tan pequena ¿como pode conter tanto significado? Creo que as persoas sempre vivirán se as lembramos no noso interior... sei que hai persoas que nunca morrerán porque as levarei sempre moi preto de min, aí agochadiñas. Sei que hai dúas mascotas que sempre me acompañarán aí e que onde estén falarán comigo. Que difícil é falar con elas candom están... e que fácil é facelo cando xa non están...
Dun principiño amigo para a súa mascota.

A estrela da indiferencia...

O CONTRARIO AO AMOR NON É O ODIO, É A INDIFERENCIA

Este principiño aprende todos os días cousas esquecidas. Aprende do esquecemento.

Te dejo con tu vida

tu trabajo

tu gente

con tus puestas de sol

y tus amaneceres.

Sembrando tu confianza

te dejo junto al mundo

derrotando imposibles

seguro sin seguro.

Te dejo frente al mar

descifrándote sola

sin mi pregunta a ciegas

sin mi respuesta rota.

Te dejo sin mis dudas

pobres y malheridas

sin mis inmadureces

sin mi veteranía.

Pero tampoco creas

a pie juntillas todo

no creas nunca creas

este falso abandono.

Estaré donde menos

lo esperes

por ejemplo

en un árbol añoso

de oscuros cabeceos.

Estaré en un lejano

horizonte sin horas

en la huella del tacto

en tu sombra y mi sombra.

Estaré repartido

en cuatro o cinco pibes

de esos que vos mirás

y enseguida te siguen.

Y ojalá pueda estar

de tu sueño en la red

esperando tus ojos

y mirándote.

Mario Benedetti

Pasado e presente xuntos...

"La flor sin porqué florece porque florece"

Ganas de falar...

A choiva regresou, e con ela as sensacións de sempre. A miña estreliña estará baleira debido á mudanza. Tardarei un bo tempo en mover e cambiar todo de sitio. Non me gustan estes días na Galaxia, sobre todo lembrándome da frase que me dixo a miña mascota Azul un día: "gustame ver chover, sobre todo agora que sei o que significa" lembrareime dese día sempre, é unha das últimas lembranzas que teño dela... non, é a derradeira, xunto cun cadro amarelo con catro fotos pegadas: "para a nosa nai espiritual"... creo que aínda me debe unha cea polo día da nai... Agora Amarelo... sempre me gabei de tratar ben as miñas mascotas... pero sempre che queda algo aí clavado ao saber que sofren e non che deixan facer nada.

"Si quid est in me ingenii iudices, quam sentio quam exiguum sit...!

Mozo de corazón...

Hoxe alguén me dixo que xa "ía sendo hora de crecer"... iso só o pensan as persoas maiores que queren que os nenos se fagan maiores para que pensen coma eles. A ver, se nos referimos a aspecto físico humano, creo que teño bastantes rasgos de maior, a ver cando nos enteramos por algunhas latitudes da Galaxia que crecer de espírito non significa ser maior ou vello, que podes ter miles de anos e ser o maís mozo de todos... que ter un espírito mozo non significa ter 15 anos. Ser un principiño non implica ter entre 15 e 25 anos coma o Carné Xove, senón que implica unha forma de pensar e de encarar a vida con ilusión, inocencia e bos sentimentos, sen tantos números que che atolondren a cabeza e che fagan esquecer o máis importante: disfrutar da túa vida.

Cansancio...

Estou canso, despois de viaxes de todo tipo... estou canso, necesito calmarme. Xa traía cansancio de atrás... o corpo non descansou, pero o peor é que creo que non son un Principiño de descansar. ¿A necesidade gañará ao deber? Esa eterna loita. Envexo a quen é capaz de parar o reloxo do devir vital e tomar o respiro necesario para poder continuar... Así de complexo é... como me dixo a miña mascota "que bonito sería poder parar ás veces o presente como unha fotografía"...