As mulleres mátanme...

Si, hai novas que fan que collas unha depresión. Estes días de celebración foron amargos por un determinado rinconciño, pero sempre me lembrarei dese día, esa situación e esas persoas que estaban aí, e sobre todo dunhas bágoas que me chegaron á alma. Sempre me lembrarei dese ombreiro no que me apoiei (por certo moi cómodo e nunca vin outro asi) e desa conversa, e ánimo que non te quero ver chorar nunca máis...

Outra das imaxes destes días (que en persoa gaña máis que na foto) é esta, pero adoita ocorrer que pase na convivencia... non me estraña nada que despois estivese obsesionada en durmir comigo, jajaja.

Este principiño pasou uns días viaxando pola Galaxia. Reflexionou moito con xente moi diversa. De todo... houbo momentos para a a comida e a distensión, e para ser xustos teño que agradecer a Vermello todo o que fixo, que terá que ser devolto por este principiño (aínda que llo devolvo todos os días coa miña amizade...) pero con tempo e todos xuntos... e vermello, relax, que non te maten as outras...

Por último agradecer a todo o mundo que se lembrou (guiño, guiño, guiño) nestas datas de min, que son moi afortunado, e que saibades que telefónica me vai facer membro da súa xunta directiva, porque iso de que me manden 34 sms, jajaja, sen contar coas chamadas e coas felicitacións persoais, que senón Rosa pícase, jajaja.