O principiño da estrela do lado

Non me lembro de cando nacín, pero dixéronme que era un luns a media mañá, facía moita calor. Agora estou nesta nova estreliña, que espero o pase ben coas miñas mascotas, vermello e rosa. Gustaríame que pronto tivese compañía, pero na estrela non teríamos sitio.

Thursday, November 23, 2006

Te dejo con tu vida
tu trabajo
tu gente
con tus puestas de sol
y tus amaneceres.
Sembrando tu confianza
te dejo junto al mundo
derrotando imposibles
seguro sin seguro.
Te dejo frente al mar
descifrándote sola
sin mi pregunta a ciegas
sin mi respuesta rota.
Te dejo sin mis dudas
pobres y malheridas
sin mis inmadureces
sin mi veteranía.
Pero tampoco creas
a pie juntillas todo
no creas nunca creas
este falso abandono.
Estaré donde menos
lo esperes
por ejemplo
en un árbol añoso
de oscuros cabeceos.
Estaré en un lejano
horizonte sin horas
en la huella del tacto
en tu sombra y mi sombra.
Estaré repartido
en cuatro o cinco pibes
de esos que vos mirás
y enseguida te siguen.
Y ojalá pueda estar
de tu sueño en la red
esperando tus ojos
y mirándote.
Mario Benedetti

3 Comments:

Blogger O principiño da estrela do lado said...

Nunca fun bo escribindo poesía, pero si que me gusta lela e lembrar certos poemas en datas sinaladas coma a destes últimos días. Unha mascota miña saberá apreciar a poesía esté donde esté... que eu creo que é bastante preto...

8:42 AM  
Blogger Os_Alumnos said...

es buen poema, pero tiene un sentido concreto que no conviene exagerar. saludos

11:52 PM  
Blogger O principiño da estrela do lado said...

¿Esaxerar o que? Con permiso, só dicirlle que vostede non sabe o sentido que ten, porque non coñecía a esa mascota... e non sabe en que situación me dixo anda disto, e o poema non está aí polo sentido do que di nel, senón como lembranza dun amigo que me marchou, anda máis, e creo que non esaxero nada cando poño un poema que lle gustaba a un amigo meu que xa none stá.

5:41 AM  

Post a Comment

<< Home