O principiño da estrela do lado
Non me lembro de cando nacín, pero dixéronme que era un luns a media mañá, facía moita calor. Agora estou nesta nova estreliña, que espero o pase ben coas miñas mascotas, vermello e rosa. Gustaríame que pronto tivese compañía, pero na estrela non teríamos sitio.
2 Comments:
O problema é que ás veces nos movemos por impulsos e non sabemos disfrutar das cousas ou non sabemos valoralas se non estamos en posturas extremas. É dicir, temos que ir do branco ao negro parar rir ou chorar, pero cando estamos no gris que pasa... Pois que parece que a vida non é tal.
Home, sentir esas sensacións en plenitude claro que te fan sentir vivo, pero de aí a que andes vivindo nunha viaxe interestelar continua debe agotar e mermarte mentalmente... ás veces está ben sentir unha emocion moderada, só o digo porque a saúde psicolóxica pode resentirse se sempre es ou moi feliz, ou moi desgraciado, ou moi activo, ou moi pesimista, ou moi... en fin, os "moi" están ben aos poucos...
Post a Comment
<< Home