O principiño da estrela do lado

Non me lembro de cando nacín, pero dixéronme que era un luns a media mañá, facía moita calor. Agora estou nesta nova estreliña, que espero o pase ben coas miñas mascotas, vermello e rosa. Gustaríame que pronto tivese compañía, pero na estrela non teríamos sitio.

Sunday, April 09, 2006


¿Por que non nos lembraremos da nosa infancia? ¿Por que non manteremos o mellor dela? ¿Por que non somos capaces de manter esa dozura, esa pureza de sentimentos, ese punto de inxenuidade, esa ledicia, ...? A vida está para vivila, non para perdela...

2 Comments:

Blogger James Hepburn said...

Sabiendo que desde Sunset Boulevard todo se ve algo fraccionado y ficcionado Norma y yo creemos que se olvidan estas cosas porque en la madurez la mano protectora de tu madre ya no está ahí pa protegerte y es necesario aprender a poner las manos al caerse.
Lo más importante es que cuando te caes, o te tiras, o te tiran... sepas volver a levantarse con la ingenuidad infantil y no mirar a tu alrededor con desilusion, y saludar al suelo y agradecerle que te haya hecho caer porque has aprendido a levantarte.
Pero nosotros somos los primeros que miramos a veces como no deberiamos, durante un tiempo intentamos forrar Sunset Boulevard con colchones...

3:48 PM  
Anonymous Anonymous said...

Carpe diem

2:11 AM  

Post a Comment

<< Home