A soidade, eterno retorno
Cando pensaba que non podería pasar, volta pasar... cando pensaba que se aprende dos erros, non se fai... cando penso que a xente está aí... non me mira... cando queres a xente... pasa de ti... que triste se queda un só...
"Mireno atentamente para que saiban recoñecelo, se algún día, viaxando por África cruzan o deserto. Se por casualidade pasan por alí, non se apresuren, rógollelo, e detéñanse un pouco, precisamente baixo a estrela. Se un neno chega ata vostedes, se este neno sorrí e ten cabelos de ouro e nunca responde ás súas preguntas, adiviñarán enseguida quen é. ¡Sexan amables con el! E comuníquenme rapidamente que regresou. ¡Non me deixen tan triste!"
"O Principiño" de Antoine de Saint-Exupéry
posted by O principiño da estrela do lado | 1:42 AM
4 Comments:
cremos que será reiterarnos, pero nuca está demais apoiar os que nos importan. as veces cremos que estamos sós e non é así, pode que non acontezan as cousas coma nos gustaría pero tampouco fai falla ser fatalistas. A Norma olvidárona durante moito tempo e, cando ocmezaron a recordala, non froi do modo que ela quería, pero todo se transforma, nós tamén e hai que loitar polo que queremos. agora Norma é inolvidable en moitos corazóns, o meu o primeiro. así que mira obxectivamente evalúa e loita, e se aínda así non consegues "seguir nadando" sempre poderás parar uns minutos en Sunset Boulevard... menos da unha pedra
Ola Glucosa, pois espero que sexa ironía, porque aqui este principiño non ten peripecias sós... mal que ben, sempre estou acompañado. A flor aínda non a coñece... xa lla presentarei. E créame, coñezo toda a flora que me rodea e sei diversificar e ulilas todas...
James, sei o que teño... e o que me rodea, o problema é que só eses seres tan raros que somos as persoas poden pedir perdón por facer algo que volta a caer máis adiante... Non sei xa se pasar ou tentar calmarme eu por dentro, proque un cánsase de moitas cousas...
As pedras tamén dan para moito.
O principiño psicólogo
Ás veces a soidade é algo provocado polo propio ser humano. Cremos estar sós cando realmente non o estamos. Debuxamos unha burbulla e imos flotando no ar...Eterno retorno. Non o creo. A soidade, repito, ás veces creámola nos sóíños.
A soidade de vez en cando está ben, o principiño necesita estar só de vez en cando para arrombar a estreliña, pero he aqui que ás veces a soidade é mala... e non a creamos nós soiños, senón que as circunstancias adversas fan que a tentemos evitar... pero que os demais te fagan sentir só e apartado tamén é moi triste, sobre todo en momentos que non quere estar só, nin debería.
Apertas dende a non-soidade.
Post a Comment
<< Home