Límites do deserto
"Dábame conta de que algo extraordinario pasaba naqueles momentos. Estreitei ao principiño entre os meus brazos como se fose un neno pequeno, e non obstante, pareceume que descendía en picada cara a un abismo sen que fose posible facer nada para retelo."
A culpa é miña, non me dei conta de que ... a culpa é miña... ¿Por que? Porque a culpa é miña...
A culpa é túa, non me dei conta de que ... a culpa é túa... ¿Por que? Porque a culpa é túa ...
posted by O principiño da estrela do lado | 3:57 AM
2 Comments:
no, no, no,....
Grazas por todo señor Vaporoso, cada día dame máis alegrías... Ás veces un non se dá conta de que botar a culpa non é a solución.
Apertas moi fortes dun principiño agradecido.
Post a Comment
<< Home