A miña caixa
Esta é a miña caixa, de seguro que a coñecedes, dentro estaba un año moi pequeniño. Moitas veces era a única compaña que tiña... Decidín desfacerme dela, pero teño un problema, que a xente me trata comos e tivese a caixa. Tento estar sen ela, pero todo o mundo dá por suposto que a teño que ter. ¿Por que a xente non ve que xa non teño a caixa? ¿Non me ven sen ela? ¿Por que me tratan como se aínda a tivese ao lado? Sei que pasará moito tempo para que a xente me vexa sen a caixa... Agora vou ata a estrela 436... seica alí hai un Rei ou un Príncipe... teño ganas de falar con alguén...
posted by O principiño da estrela do lado | 8:03 AM
8 Comments:
PEnse que vostede, se se ten a sí mesmo, xa ten unha posesión moi importante. E eu creo que sí, a un "sí mesmo" con moita personalidade. Unha aperta e benvido!
Ola Madeleine, faime ilusión recibir visitas. Onte recibín a un Rei, e agora a vostede. ¿Como atopou a miña estreliña? Eu estou mirando se nas estrelas que van dende a 436 ata a 439 hai alguén... pero non dou atopado nada. Grazas por dicir que teño personalidade, sempre me gusta escoitar o que opina a xente de min, porque eu non me coñezo, e quero coñecerme na mirada dos demais. A ver se me paso pola súa esteliña que creo que ten espellos (aínda que iso me dá medo...)
Ola Vaporosa... que nome máis raro... Veme sen a caixa... ¡¡¡que ben!!! Cústame moito que me vexan sen ela, e eu estar sen ela...
Pasareime pola súa estreliña... puff!!! se teño tempo, que aínda non arrombei a miña e Vermello e Rosa andan xogueteando e déixano todo feito un asco.
Un saúdo
lo que dicen las vaporosas es verdad, sólo que en ocasiones somos nosotros mismos quienes creemos tener la caja y nos tragamos el complejo sin ser conscientes de ello.
Ola Vaporoso... supoño que ti vivirás nunha estreliña preto das Vaporosas, ¿non? Eu desfíxenme da miña caixa porque me facía dano, afogábame dentro, e o que peor me sentaba a min era que aos demais non gustaba, e iso foi o que me animou, porque quero ser un pouquiño mellor.
siento ser la decadencia, pero Norma ha inspirado este comentario. y no tengo más remedio que secundarla aunque me pese: todos tenemos una caja, y solo despues de mirar podemos olvidarla, pero siempre depende de la mirada. todo depende, como siempre, de la mirada, Norma perdió mucho porque la veían mayor, austera... y sin embargo ella es libre, creativa... yo también tengo mi caja, quizas quien me conozca lo sepa y sepa mirar por sus agujeros, eso espero.
nosotros, por nuestra parte, principiño, estamos mirando y creo que poco a poco desaparece la oscuridad y podemos ver a través de los agujeros.... creo que ya es semitransparente... o eso es lo que desde Sunset Boulevard se intenta.
Querido principiño! Atopei a súa morada polas cousas do sino, quero pensar. Está ben non coñecerse un a sí mesmo de todo, sempre deixas espazo para unha grata sorpresa!
Ten moita razón... e ademais pasoume hai pouco, que descubrín unha cousa moi grata de min que non pensaba que tiña tan interiorizada, que é aledarse máis polos demais que por un mesmo... ás veces está moi ben saber que podes ter eses sentimentos...
Post a Comment
<< Home